Tu ret si hai..

Tu ret si hai,
Mai hawa sa,
Kho jati hai tu kahi door mere badan par sawar,
Mai jariya banata hu tere awaragika,
Tu ban ke reh jati hai kai sawal..
Wapis kabhi tuzase mulakat hogi,
Isi khwahish me awara ghumata rehta hu..
Dar dar pe dastak de kar tera pata puchata rehta hu..
Tu manamauji muzse lipatakar apni khushabu chod jati ho,
Mai tuzase milaneki khwahis me awara ghumata rehta hu...

Kya yahi jindagi hai?

Raste alag hai, manjile alag hai,
Hum nahi hai humrahi, hamari chah alag hai..
Par kahi dorahe pe kadam ruk jate hai,
Manjil nahi dikhati, jehen kho jate hai,
Ek hi botal hai pani ki.. wahi baant lete hai jindagi,
Aage hume nahi pata kaha le jaye awaragi..
Shayad Yahi jindagi hai, shayad yahi jindagi hai...
SP

small lovestory

Shalaka and nilesh are love married for past 9 years
But there lovestory is weird, nilesh was head over heals in love with shalaka, chased her for 2 years, she said yes to him after 1.5 year from the time he proposed to her, and that happened coz we all were brain washing her about how she will never find a better guy than him! she anyways wanted to get married some day, thats how they got married. so in nutshell, he still loves her more than she could think and She is as robotic as she use to be. romanticism is the last word in her dictionary.
Today a very funny thing happened, they both were fighting over who will go to a bank and who will go for meeting with clients. Nilesh was trying to talk her into tagging along with him for site observation, and she was giving him rational about how its imp for them to split the days work to finish everything faster.
Finally she took a practical decision of going to the bank on her own and talked nilesh into going to clients and to the site. He looked reluctantly convinced. While concluding, very formally she asked him if he needs her now?

She meant all work.

but he very calmly replied 'always!'

And my hard faced, practical sister literally blushed!

Small love stories, not as grand and rosy as we watch in movies, but they happen around us all the time. And I guess we start noticing there beauty only when our eyes r searching for the reason to believe in love.... :)

उम्मीद पे दुनीया कायम है!

कोणत्याही अपेक्शेची सुरूवात असते ती अपेक्शा पुरतीची आशा आणी हिच आशा आपल्याला स्वप्न रंजनात घेउन जाते. एक आशा पल्लवित झाली की तिच्या जोडिला बर्याच आशांचे धुमारे फुट्तात, अपेक्शांची क्शितीजे रूंदावतात. परंतु यातील किती आशा सत्यात साकारतात?

वर्शानुवर्श या आशेवर दुनिया टिकली. मोठ्यातल्या मोठ्या धक्यातुनही पुन्हा मने सांधाणारे आशा हे एकच औषध आहे असे सगळ्या जगाने मान्य केले, परंतू एका आशेची पुर्तता झाली नाही तरी माणूस नव्या आशा ठेवत गेला आणी म्हणूनच आज पर्यंत टिकला! झालेल्या निराशेचे औषध एक नविन आशा! पण या निराशेने माणूस आशा न करण्यास कधीच धजला नाही! कारण निराशा पत्करणे म्हणजे आज पर्यंत निर्माण केलेल्या आशेचा डोलारा कोसळणार! मग जगाचे रहाट गाडगे पुढे कसे जाणार?

सारासार विचार केला तर आशावाद हा आजच्या जगाच्या वर्तमानाचा एकमेव मुलाधार आहे असे दिसून येइल, आणि कदाचीत भविष्याचा सुद्धा! उद्याची सोडाच परंतू पुढच्या काही तासांत जिवंत राहण्याची शाश्वती नसताना पेंशन प्लॅन विकत घेणारा आशावाद, ग्लोबल वॊर्मींगचे चटके बसत असतानाही, ’चलता है’ म्हणत जोरदार फटाके वाजवणारा आशावाद, घर चालवायला खिशात दमडा उरलेला नसताना मुले जन्माला घालणारा अशावाद, हे असे वर्तमानातील आशावाद भविष्यातल्या निराशेची पाळमुळं घेउनच जन्माला येताय्त. पण निराशे कडे पाठ करून आम्ही पुन्हा याचे परिणाम भोगताना नव्याने आशावाद बाळगतो!

सुखस्वप्न म्हणजे आशा, ज्याची पुर्ण होतात त्याला पुन्हा आशा ठेवण्याचा पुर्ण अधीकार आहे! परंतू ज्याची पुर्ण होत नाहीत त्याच्यासाठी पुढचं आयुश्य काढण्याची कुबडी बनतो आशावाद! तरी त्या कुबडीवर रेलून तो नव्याने पाउल पुढे टाकतो आणी नव्याने आशा धरतो, आणि कधिच कुणाला हे जाणवून देत नाही की आभाळाला स्पर्शण्याची आशा जर धरतीने केली तर ती आशा नसून निराशेची सुरूवात असते. इसी लिये तो उम्मीद पे दुनीया कायम है!

Entangled

Too entangled in my own mind unable to see outside

Thoughts and memories churning together refusing to subside

I shut one up the other opens and starts the churning again

And when one stops the other starts and all goes in vain

I fight I battle I shout I cry but it refuses to shut the hell

I scramble I tare I stab I pierce it refuses to dwindle, but dwell

I run away where my feet take me but earth shrinks at seems

I ponder on the hopeless darkness in search of one beam

I go deeper with darkness of nights and get lost in my own self

I search for light I search for dream I search for my self……

U lose your self in a nick of time too entangled in your own mind

The darkness of your towering shadow stains hope to unwind

जिद्द

मरण जर असेल आड तर जगण ही खाइ आहे ,

जगण्याचं अमिश दाखवू नका आम्हाला मरण्याची घाइ आहे

कुंचल्याने कोरलेल्या तुमच्या वैभवाला गिरवणारा आमचाच टाक,

आणी त्यावर रंग चढवणारी आमच्याच रक्ताची शाइ आहे

जगण्याचं अमिश दाखवू नका आम्हाला मरण्याची घाइ आहे

झिजलो उदर्नीवाहासाठी गोळा बेरीज शून्य झाली,

आता मात्र उत्तर शोधण्यासाठी झूंज देणेच सही आहे

जगण्याचं अमिश दाखवू नका आम्हाला मरण्याची घाइ आहे

आमच्या उध्वस्त घरांच्या विटांचे तूम्ही बांधलेत प्रासाद,

सगळे काही लूटालेत तरी जिद्द तेव्हडी बाकी आहे

जगण्याचं अमिश दाखवू नका आम्हाला मरण्याची घाइ आहे.

काळोख

श्रावण साकळला थिजून गेल्या सरी, माझेच मन जाहले माझीया मनाचा अरि

उद्वेग भावना उडून गेल्या सार्या, अव्यक्त भावनांचा काळोख, पडला वारा

वाहात गेला सूर मनाचा दूर , नभ आक्रंदले अन डॊळी आल्या धारा

आठवणीचा वायू वेग थांबला, जिव भरारा वार्यावर लांबला

सोडलीस थोडी तयातच वेडी आशा, वारा आला,ती ही घेउन गेला

निशब्द मनाचा झाकोळला अंधार, वार्यावर फड्फडतो क्शिण दीन श्रूंगार

ह्या भकास सौदर्याच्या लेउअन चिंध्या, उधळण्या निघाले अंतरंग अंधार

सूर्यापरी झाकोळली स्वप्ने, अनं प्रारब्ध डागाळून गेले

वादळात विझली वात , निरांजन उलथून गेले……