धरल तर चावतय ..............

मोठे मोठे प्रश्न! त्यातला सगळ्यात मोठा म्हणजे पैसा, नेमका तोच माझ्याकडे कमी असतो, कधी कधी वाटते आपण आहे नाही ते सारे याच्यासाठी वीकून टाकावे ! अणी मग लक्शात येते, की अरेच्या आपण तेच तर करतोय! माझ्याकडे ऐक डोके आहे ते तर मी रोज वीकत असते कधी वीचारांच्या स्वरूपात तर कधी कल्पनान्च्या. माझे दोन हात अहोरात्र काम करत असतात ते हे पैश्यां साठीच आणी माझे पाय ते ही सर्व पायपीट करतात ते ह्या पैश्यांसाठीच . मग अता माझ्या कड़े वीकायला काय शील्लक राहते? आणी इतके सगळे करुनही पुन्हा हातात काहीच उरत नाही! याचेच मला फार वैमनस्य येते. मग वाटते सगळे व्यर्थ आहे . सोडून देउया काम करणे.
एक दीवस मनाशी नीश्चय करून मी सुट्टी घेतली, एक- दोन नाही चांगल्या महीन्या भाराची सुट्टी घेतली. ज्या व्यक्तींचा मझ्यावर फार परीणाम होतो अश्या व्यक्तींपासून दूर रहायाचे ठरवले . या काळात काम घेणे कटाक्शाने टालायाचे ठरवले आणी आत्मपरीक्षनाला अवलंब केला.
काही दीवस आनंदत गेले. पहीले दहा एक दीवस काहीच वीशेष घडले नाही, परन्तु त्यानंतर माझ्या अर्थ रेशेला नीवांत बसवेना! मी तीच्या इशार्यावर पळत नाही म्हणजे काय? प्रयत्नही करत नाही! ही तर हद्दच झाली! मग मला फ़ोन येऊ लागले, कसले काय, कामाचे ! कधी नव्हे ती कामं माझ्या पायाशी लोळण घालू लागली, आणी मी! तपस्वी मुनींप्रमाणे सर्वांना एकमेव उत्तर देत होते, नाही!
प्रत्येकच गोश्टीत अस म्हणतात की धरलं तर चावतय आणी सोडलं तर पळतय पण मी म्हणते सोडले की पळत आणी आपण पुन्हा त्याच्या पाठी गेलो नाही की गुमान शेपुट घालून पाठी पाठी येत तेच आपले नशीब.